Zelfbeschadigend gedrag: complex, maar herstel is mogelijk

Omschrijving

Niemand snijdt zichzelf zomaar met een glasscherf in zijn been. Of brandt met een sigaret rondjes in haar arm. Toch zijn er wereldwijd mensen, jong en oud, die hun lichaam op de een of andere manier beschadigen. Dit gedrag komt voor onder jongeren en volwassenen, onder de algemene populatie en de klinische populatie, onder mensen met een psychiatrische stoornis, met een verstandelijke beperking en bij mensen zonder stoornis of beperking (Hawton, Rodham, & Evans, 2006; Luiselli, 2009). Na het definiëren van zelfbeschadiging wordt ingegaan op de prevalentie onder jongeren in de algemene populatie. Daarna worden de resultaten van een onderzoek gepresenteerd waarbij de volgende vraag centraal stond: Hoe verloopt het proces van het verminderen of stoppen van zelfbeschadiging bij mensen (in een psychiatrische setting) die zichzelf in het verleden ernstig beschadigd hebben? Respondenten in dit onderzoek zijn volwassen, echter op één na zijn allen gestart met zelfbeschadiging toen zij heel jong waren, gemiddeld 11 jaar. In de discussie zal ingegaan worden op de betekenis van dit onderzoek voor jongeren die zichzelf beschadigen.