Toen wij, ouderbegeleiders/redactieleden, van onze dochters vernamen dat ons beider grootouderschap zich aandiende gebeurde er veel. Maar vooral de herinnering aan onze eigen ervaringen met aanstaand ouderschap kwam sterk naar de voorgrond. Natuurlijk ontbraken de trots en de roze wolken niet: je nageslacht zorgt dat je via hen voortleeft, en je bent trots op je kind en bij voorbaat op je kleinkind. Je bereidt je voor op je nieuwe rol waarin zich bijvoorbeeld een onbeheersbaar verlangen tot verwennerij aandient. Maar ook existentieel/angstige vragen als: wat als je kind iets bij de bevalling overkomt, en wat als haar kind niet gezond is, en vooral de angst dat je kleinkind in zijn/haar leven iets kan overkomen wat je je kind niet toewenst? Je ouderschap krijgt een extra dimensie: besef van verantwoordelijk-zijn in het kwadraat! En wat is de keerzijde als je het ouderschap van je kind helpt ondersteunen?
Wat doe je als ouderbegeleider eigenlijk met grootouders? Informeer je naar hen bij de ouders die je begeleidt; nodig je hen ook uit? Realiseren we ons dat grootouder worden doorgaans niet alleen de aankondiging is van de laatste levensfase, maar ook dat je ouderschap via bewuste en onbewuste dynamieken opnieuw wordt aangewakkerd?
Nieuwsbrief Pedagogiek Digitaal
Schrijf u in voor de nieuwsbrief van Pedagogiek Digitaal en blijf op de hoogte!