Op avontuur, subjectivering en het jonge kind

Omschrijving

In onderstaand verhaal komt iets wezenlijks aan het licht van wat het betekent om met jonge kinderen te werken. Iets dat niet te vangen valt in een theoretische verhandeling of overzichtelijk model, maar dat je waarschijnlijk zonder meer herkent als je met jonge kinderen werkt: het ontstaan van avontuur met rijk spel en een grote betrokkenheid.

Mijn collega Jeannette Benschop werkt al veertig jaar met jonge kinderen en sinds een paar jaar werk ik nauw met haar samen in mijn onderzoeksgroep in Rotterdam. Jeannette vertelde me over een avontuur dat ze beleefde met de kleuters.
De collega’s van de onderbouw hadden afgesproken dat ze de komende periode zouden werken rond het thema ‘huis’ en ‘wonen’. Ze maakten plannen over wat er binnen dat thema allemaal aan bod moest komen, maar Jeannette nam nog even de tijd. Op een dag had ze een klein groepje (het was coronatijd) en ze zei tegen de kinderen: ‘Zullen we eens bij de andere klassen gaan kijken?’ En zo zagen ze bij een andere juf hoe die in haar eentje, volgens een vooraf bedacht plan, een huis aan het maken was van een grote doos, terwijl de kinderen andere dingen deden. Jeannette zei: ‘Er is voor ons ook ergens zo’n doos. Zullen we die eens gaan pakken?’
Op de gang, achter een kast, stond een nog plat opgevouwen doos en Jeannette haalde hem tevoorschijn. Maar hij viel op de grond en daardoor klapte de doos open. En voor ze het wist, zaten alle kinderen erin: dit was een huis! Even was er een moment van schrik: kan dat wel zomaar? Maar meteen daarna dacht ze: Oh ja, natuurlijk is dit een huis!

Sterren, ramen en een appeltje
Nog voordat Jeannette een plan had bedacht, was er dus iets ontstaan. Samen sleepten ze de doos naar de klas en begonnen ze te bedenken hoe ze nog meer een huis ervan konden maken. Een jongetje zei: ‘Er moeten raampjes in, dan kunnen we ’s nachts naar de sterren kijken.’