Dyslexie als wetenschappelijke constructie heeft de afgelopen decennia een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Mark Seidenberg, een gerenommeerd neurocognitief wetenschapper op het terrein van leren lezen en leesproblemen opende in november 2019 de conferentie van de International Dyslexia Association met de volgende woorden: “The study of reading and dyslexia has been one of the major successes in modern cognition. Although many questions remain, there is broad agreement about basic facts: that dyslexia is a developmental condition that affects learning to read; that it mainly manifests in difficulties in linking spoken and written language; that it has genetic and neurobiological bases; that individual outcomes are determined by interactions among multiple risk factors that vary in severity.” In deze bijdrage geef ik een beknopte samenvatting van de onderzoeksresultaten die met betrekking tot dyslexie in verschillende talen en schriftsystemen zijn verzameld. Vervolgens ga ik in op de achtergronden van dyslexie in het Nederlands als transparante orthografie. Daarbij bespreek ik de evidentie die er is wat betreft het optreden van een fonologisch tekort bij Nederlandstalige kinderen met dyslexie. Daarna ga ik in op de effecten van een behandeling die gericht is op het reduceren van een dergelijk tekort. Ten slotte schets ik een perspectief voor diagnostiek en behandeling.