Over tweedekeus ouderschap van iedereenskinderen; of loopt het niet zo'n vaart?
Onderstaande tekst pretendeert geen objectieve of wetenschappelijke visie te zijn op adoptie. Het is eerder een pamflet, een pleidooi voor begrip voor mensen in een complexe maatschappelijke positie. Ik kruip in de huid van adoptieouders en tracht vanuit hun standpunt te illustreren en te omschrijven hoe zij telkens opnieuw heen en weer geslingerd worden tussen 'eigen' en 'ander', gewoon en ongewoon, wel en niet evident. Ik gebruik een reeks citaten uit reflecties die adoptieouders mij toestuurden, toen ik hun vroeg naar wat de terminologie 'andermans kind' bij hen opriep(1).