Een collectief opvangcentrum voor asielzoekers is een bijzondere omgeving waar veel mensen samenleven. In Vlaanderen is in het opvangcentrum een op de drie bewoners jonger dan achttien jaar. Kinderen op de vlucht hebben vaak al duizenden kilometers achter de rug voor ze in een opvangcentrum aankomen. Ze verlangen naar rust en routine, maar ook naar onbezonnen kind kunnen zijn en genieten van ontspanning en vrije tijd. Maar kan dat op collectieve woonplekken waar de basisaccommodatie niet op kinderen is afgestemd? Hoe kunnen we luisteren naar hun ervaringen en met welke pedagogische interventies kunnen we inspelen op hun actorschap?