PIP 30 - 2006

Veel ouders houden zoveel van hun kinderen dat ze hun geen strobreed in de weg leggen. Toch moeten opvoeders van tijd tot tijd grenzen stellen, zo meent Job Catshoek. In crisissituaties moeten opvoeders deze grens zelf belichamen, bijvoorbeeld door ‘fysieke inperking’ toe te passen: het tegen de zin vasthouden van kinderen. Aan de hand van ervaringen uit zijn opvoedingspraktijk legt Catshoek uit wat de mogelijkheden van deze therapeutisch-pedagogische interventie zijn.

Wie het geweten ter sprake brengt werd tot voor kort al snel voor moraalridder of dominee versleten. Maar het geweten is terug van weggeweest. Tom Kroon betoogt dat we in de morele opvoeding niet langer om het geweten heen kunnen. Want wat geeft richting aan ons handelen wanneer redenen tekortschieten? En wat beweegt ons om soms tegen ons eigenbelang in te gaan?

Nu fundamentele problemen in onze democratie de publieke agenda aanvoeren, klinkt de roep van politici en beleidsmakers om burgerschapsvorming. Volgens Gert Biesta, hoogleraar pedagogiek aan de Universiteit van Exeter, leidt burgerschapsvorming de aandacht af van de feitelijke maatschappelijke omgeving waarin kinderen als (mede)burgers opgroeien. In die omgeving ontbreekt het nogal eens aan mogelijkheden tot inspraak, deelname en medeverantwoordelijkheid.

Van jonge vaders achter een kinderwagen kijkt niemand meer op, maar vaders die elke dag bij de schoolhekken staan zijn nog altijd een geval apart. Vaders willen wel meer zorgen, maar doen dat niet of denken dat ze het niet kunnen, zo wijst onderzoek steeds weer uit. Rudolf Hunnik, zelf een zorgende vader van twee kinderen, betoogt dat vaders even goede opvoeders zijn als moeders, misschien wel beter.