Ouders leren het opvoeden mede doordat hun kinderen hen trainen (bijvoorbeeld in geduld), programmeren en bijsturen, en natuurlijk ook uitproberen, overvragen, verleiden en belonen. Kinderen zijn nu eenmaal geen passieve passagiers op de achterbank van de ouderlijke opvoed-auto. Sterker: hun 'aanpak' van de ouders bepaalt in hoge mate mee hoe ze worden grootgebracht. Dat is de gewone gang van zaken. Daarnaast zou de term 'child effect' standaard één van de hypotheses moeten zijn bij onhandig of onveilig rijgedrag' van ouders. In dit artikel geef ik voorbeelden van kind-effecten' - van baby tot en met volwassene. Ook schets ik de (schaarse) vakliteratuur hierover. Uiteenlopende visies en termen buitelen daarin over elkaar heen, in nogal diffuse discussies, maar de volgende conclusies kunnen toch worden getrokken:
- in het twee-richtingverkeer, dat inherent is aan opvoeden, hebben ouders meer verantwoordelijkheid dan het kind, maar niet per se meer invloed en macht;
- het positieve effect van 'child effect' gaat gelijk op met hoe veilig ouders zich voelen.
Nieuwsbrief Pedagogiek Digitaal
Schrijf u in voor de nieuwsbrief van Pedagogiek Digitaal en blijf op de hoogte!