PIP 67 - 2012

Er is een heftige maatschappelijke discussie gaande over de ‘jeugd van tegenwoordig’ en de opvoeding die deze krijgt. Problemen van kinderen worden steeds minder gezien als horend bij een (soms moeizaam) proces van opgroeien en opvoeden en steeds meer als een signaal dat professionals moeten optreden en zo nodig ingrijpen.

Het is al vaak geconstateerd: de professionele pedagogiek speelt slechts een heel marginale rol in het maatschappelijk debat. Dat geldt zeker voor alles wat te maken heeft met jeugdzorg, jeugdbescherming en jeugdstrafrecht. Dat heeft vooral te maken met de opkomst van het veiligheidsdenken.

Indonesië wordt steeds vaker genoemd als een van de opkomende Aziatische tijgers, vooral dankzij haar gemiddelde economische groei van 6 % sinds 1965. En dankzij vrije verkiezingen in 2004/2005 is Indonesië na India en de Verenigde Staten de derde grote werelddemocratie, een democratie die zich via goed onderwijs wil ontwikkelen tot een krachtige civil society, gericht op beschaafde omgangsvormen en grote collectieve betrokkenheid van burgers.

Op 1 juni nam de ontwikkelingspsycholoog Willem Koops afscheid als decaan van de faculteit Sociale Wetenschappen van de Universiteit Utrecht. Koops verwijt de (ortho)pedagogen aan de Nederlandse universiteiten dat ze zich beperken tot psychologisch onderzoek en daarmee de oorspronkelijke taken van de pedagogiek verwaarlozen. Bas Levering sprak met hem ook over de status van de ontwikkelingspsychologie, de betekenis van de history of childhood en de impact van de wetenschapper.

PIP 67 - 2012 (Compleet nummer)

Dansdocente Lenneke Scherrewitz constateerde dat er in het basisonderwijs weinig aandacht besteed wordt aan het leren van taal en rekenen door beweging. Ze ontwikkelde een methode waarbij dans, taal en rekenen gecombineerd worden.

Zelden heeft een televisieprogramma zo’n storm van verontwaardiging opgeroepen. In de emotionele commentaren in columns en ingezonden brieven, die na de eerste aflevering van 11 april 2012 verschenen, werd vooral bezwaar gemaakt tegen de schaamteloze manier waarop het verdriet van kinderen werd geëxploiteerd. In de loop van de zes uitzendweken heeft RTL toegezegd de huilende kinderen minder nadrukkelijk in beeld te brengen. De makers spreken nadrukkelijk van hulptelevisie. Inge Saris-van Bijnen en Bas Levering zetten voor PiP beargumenteerd uiteen hoe onterecht dat is. Ook plaatsen zij het programma in een typisch Nederlandse televisietraditie waar we niet al te trots op hoeven te zijn.